ابلیس اگرزباده خوردی یک دم/کردی دوهزارسجده پیش ادم
(خیام)
آنروز که نبودی شراب پاکم
زهرست به کامم ار بود تریاکم
زهرست غم گیتی و تریاکش می
چون می خورمی ز زهر نبود باکم
از باده شود تکبر از سرها کم
وز باده شود گشاده بند محکم
ابلیس اگر ز باده خوردی یک دم
کردی دو هزار سجده پیش آدم
اندیشه عمر بیش از شصت منه
هر جا که قدم نهی بجز مست منه
ز آن پیش که کاسه سرت کوزه کنند
تو کوزه ز دوش و کاسه از دست منه
ایام جوانیست شراب اولیتر
با روی نکو باده ناب اولیتر
چون عالم دون به کس وفایی نکند
از باده در او مست و خراب اولیتر
ای باده تو معشوق من شیدایی
من می خورم و نترسم از رسوایی
چندان خور می که هر که بیند گوید
ای خم شراب از کجا می آیی
تا کی غم آن خوری که داری یا نه
وین عمر به خوشدلی گذاری یا نه
پر کن قدح باده که معلومت نیست
کین دم که فرو بری بر آری یا نه
چون نیست در این زمانه سودی ز خرد
جز بی خرد از زمانه بر می نخورد
پیش آور از آنکه او خرد را ببرد
شاید که زمانه سوی ما به نگرد
خواهی که اساس عمر محکم یابی
یکچند به گیتی دل خرم یابی
از خوردن می دمی تو فارغ منشین
تا لذت عمر را دمادم یابی
زان می که شراب جاودانی ست بخور
سرمایه عیش این جهانی ست بخور
سوزنده چو آتش ست لیکن غمرا
برنده چو آب زندگانی ست بخور
گویند مخور باده به شعبان نه رواست
نه نیز رجب که آن مه خداست
شعبان رجب مه خدایند و رسول
ما در رمضان خوریم که آن خاصه ماست
گویند ترا بهشت با حور خوش ست
من می گویم که آب انگور خوش است
این نقد بگیر و دست از آن نسیه بشوی
کاواز دهل شنیدن از دور خوش است
من بی می ناب زیستن نتوانم
بی باده کشید بار تن نتوانم
من بنده آن دمم که ساقی گوید
یک جام دگر بگیر و من نتوانم
